Skender Kulenović
.jpg)
Skender Kulenović (2. septembar 1910 — 25. januar 1978) je bio srpski književnik.
Citati[uredi]
„Svijet je ovo, do zla Boga, čulan i mašta o njemu je čulna. A pod kamenom patrijarhalnog tabua izrazio se u najčišći fluid - ispjevao u svojoj drijevnoj riječi, jednu od najrafiniranijih i najdramatskih ljubavnih lirika u svijetu.”
„Dolazi mi opet da odmah odem i da se više nikad ne vratim. I opet ista isprazna razmišljanja o sebi. Jednom omaškom prirode rođen sam na ovom mestu. Kažem tako: prirode, a odmah se pitam može da napravi omaške. Je li njena omaška to kad se zametne plod šljive pa, umesto da izraste u pravi plod, izrodi se u „rogač“? Jesam li i ja takva jedna njena tvorevina, koja se samo našim ljudskim jezikom zove slabić? I to od one samoobmanute vrste slabića koja se hrabri i pokriva taštinom: šta bih ja bio da sam rođen na nekom drugom, na nekom svom pravom mjestu!”
„Pogled mi sa gotovog rukopisa pada na ris čiste hartije. U nju treba da se presele vrtlozi i gromade događaja u meni i oko mene, živi skamenjeni u pamćenju kao ćir koji hoće da se izlije.”
„Što nisu smjeli živom, to mu sad rade mrtvom, psi skičeći i mumljajući grizu šumskog cara, ali proždiru mu samo divljački miris, koga su, njega samog, za život gledali.”
„E, pa mili moji begovi, bili mi ko vregovi! Dok je nama Cara i carskoga prava, imali brava ko mrava, rasle vam pšenice, pasle vam pčelice, konji vam se gojili, pred vama se znojili, sukali brka, dobivali trka, ženili se, rađali, gdje pukli, pogađali. Imali dukata ko u cara Murata, jeli plećke ovako sjedećke! Ove vam kape i na kapi kite, ijte, pijte, u zdravlje Cara i carskog agrara!”
