Vijetnam
Vijetnam je najistočnija zemlja Indokineskog poluostrva u Jugoistočnoj Aziji.
Citati[uredi]
„U avgustu 1945. godine, kapitulacijom japanskih snaga pred sovjetskom armijom i savezničkim snagama, okončan je svetski rat. Poraz nemačkih i niponskih fašista bio je početak velikog slabljenja kapitalističkog sistema. Posle velike pobede Sovjetskog Saveza, mnoge narodne demokratije ugledale su svetlost dana. Socijalistički sistem više nije bio ograničen unutar granica jedne zemlje. Počinjala je nova istorijska era u svetu. Imajući u vidu ove promene, u Vijetnamu, Indokineska komunistička partija i Vijet Min pozvali su celu vijetnamsku naciju na opštu pobunu. Svuda su ljudi ustali u telu. Neprekidno su se nizale demonstracije i demonstracije sile. U avgustu je izbila revolucija koja je neutralisala zbunjene Niponske trupe, zbacila pro-japanske feudalne vlasti i postavila narodnu vlast u Hanoju i širom zemlje, u gradovima kao i na selu, u Bac Bou kao iu Nam Bo. U Hanoju, glavnom gradu, 2. septembra je formirana privremena vlada oko predsednika Ho Ši Mina; predstavila se naciji, proglasila nezavisnost Vijetnama i pozvala naciju da se ujedini, da bude spremna da brani zemlju i da se suprotstavi svim pokušajima imperijalističke agresije. Rođena je Demokratska Republika Vijetnam, prva narodna demokratija u jugoistočnoj Aziji. Ali imperijalisti su nameravali da sabiju republikanski režim u korenu i ponovo transformišu Vijetnam u koloniju. Jedva da su prošle tri nedelje kada je 23. septembra 1945. godine francuski ekspedicioni korpus otvorio vatru u Sajgonu. Celina je trebalo da se odvija devet godina po cenu neviđenog herojstva i usred nezamislivih poteškoća, da bi se završila blistavom pobedom našeg naroda i porazom agresivnih imperijalista kod Dien Bien Phua. ... Nikada ranije nije bilo toliko stranih trupa na tlu Vijetnama. Ali nikada ranije, Vijetnamski narod nije bio toliko odlučan da ustane u borbu za odbranu svoje zemlje.”
„Našu istoriju ove godine vidimo u Vijetnamu. Ljudi tamo umiru; ljudi po imenu Fernandez i Zajac i Zelinko i Marijano i Mekormik. Ni neprijatelj koji ih je ubio, ni ljudi za čiju su se nezavisnost borili da spasu nikada ih nisu pitali odakle su oni ili njihovi roditelji. Svi su bili Amerikanci. Za slobodne ljude i za Ameriku su dali sve od sebe, dali su svoje živote i sebe. Eliminišući to isto pitanje kao test za imigraciju, Kongres se dokazuje da smo dostojni tih ljudi i dostojni naše sopstvene tradicije kao nacije. (Lindon Džonson)”
